Wij worden geboren. We leren lopen, fietsen, zwemmen, gaan naar school, krijgen een vriend of vriendin, krijgen een baan, enzovoorts enzovoorts.

En dan gebeurt er iets. We worden 27 of 80 jaar. En dan gaan we dood.

Alles blijft, alles gaat voorbij; alles blijft voorbijgaan.

Jules Deelder (1944-2019)

Een mooie paradox. Onder de Blue Pill is dat zo’n beetje het uiterste wat we ons kunnen voorstellen.

Als ik God tegenkom dan zou ik zeggen: Botkanker bij kinderen? Hoe durf je!  Hoe durf jij een wereld te creëren met zoveel ellende waar wij niets aan kunnen doen? Dat is niet juist, maar puur, puur uit den boze!’

Stephen Fry

Bijzonder hoe Fry dit verwoord heeft. En nog meer dat hij het als “uit den boze”(“utter evil”) beschrijft. Een atheïst kent geen “evil”.

En dus…. is er dan echt….. niets….. om voor te leven? Behalve voor jezelf? Of een naam voor op je grafsteen, of op een straatnaambordje als je geluk hebt? Is dat het?

Het lijkt erop dat Fry, om dit voorbeeld nog even aan te houden, zaken uit de Bijbel ‘leent’ en lekker zijn ‘blauwe leventje’ blijft hanteren. Want God bestaat toch niet echt, zou zijn gedachte kunnen zijn. En die gedachte zien we ook terug in ons maatschappelijke leven.

We willen graag een andere realiteit laten zien, de échte realiteit: de Red pill.